Vrouedag se agtergrond lê in die moedige opmars van nagenoeg 20000 vroue op 9 Augustus 1956 jaar gelede na die Uniegebou in Pretoria om teen die onmenslike paswette te betoog. Die memorandum sou aan die president, ʼn man, oorhandig word. Hy het nie opgedaag nie.

Dit is nagenoeg 62 jaar gelede.

Sedert 1994 word die dag as Vrouedag gevier.

Ek onthou die dae toe swartmense nie vrylik kon rondbeweeg nie, teen ʼn sekere tyd stedelike gebiede moes verlaat het, deur polisie arresteer en in tronkselle opgesluit is omdat hulle nie ʼn pas by hulle gehad het nie. Dit in die land van hul geboorte.

Paswette en wat daarmee gepaard gegaan het  veronderstel tweedeklas burgerskap, identiteitloosheid, minderwaardigheid, inperking van bewegingsvryheid, kwesbaarheid en so kan ʼn mens aangaan. Dit het mense geobjektiveer. Dit het van mense gebruiksartikels gemaak. Dit het afhanklikheid verpak. Dit was niks minder of meer as geweld teen vroue en kinders nie want kinders het dieselfde toekoms in die oë gestaar.

Inderdaad het die instelling en reëling vir alle swartmense in ons land gegeld. Dit was egter die vroue wat die lydende partye was. Manne het as huurlinge in myne en industrieë ver van huis en haard gewerk. Vroue moes die pot plaaslik aan die kook hou, as huiswerkers optree, die gesinstruktuur te midde van ʼn afwesige vader aan die gang hou. Dit het vroue in die besonder intens geraak.

Ons hele samelewing het verander, ons het een van die mees gevorderde grondwette ter wêreld, ons leef in ʼn demokratiese bestel, geleenthede het vir alle mense ontsluit, baie word gedoen om die ongeregtighede van die verlede reg te stel, mense kom toenemend tot hulle reg.

Geëmansipeerde Suid Afrika.

Die hartseer is dat die inperking en verontmensliking wat paswette gebring het in ander vorme voort duur. Vroue van alle agtergronde (en ek weet ek veralgemeen) , word steeds geobjektiveer as gebruiksartikels deur algemeen geldende persepsies van wie en wat hulle in die samelewing verteenwoordig. Die rol van vroue as gebruiksartikels word sistemies in stand gehou. Die media buit dit vir eie gewin uit.

 

Baie vroue worstel om as eweknieë in die arbeidsveld erken, gerespekteer en bevorder te word. Die vrou as tuisteskepper is verpak in ʼn patriargale struktuur wat deur verouderde stereotipes in stand gehou word. Vroue is produksie middele, hulle vervul die behoeftes van hulle of ander mans, hulle word onmenslik en wreed misbruik deur dwelm en prostitusie netwerke, hulle verskalf plesier aan bekend en onbekend teen afslagpryse. Baie is so verinneweer dat hulle nooit weer tot ʼn menswaardige bestaan sal kan terugkeer nie. Vroue, jong meisies veral,  word in mensehandel as moderne slawe  uitgevoer.

As  met hulle klaar gehandel is  word hulle as liggaamsdele letterlik as spaarparte verkoop.

Die wyse waarop vroue in die media as verleidsters voorgestel word, ʼn bekende sepie op SABC  ʼn sprekende en verdoemende voorbeeld, skree ten hemel. Dis tipies van die persepsie en rol wat aan vroue toegeken word.

Demokratiese Suid Afrika ten spyt is geweld teen vroue en kinders onmenslik en verdoemend.

Dis die vernaamste teken dat ʼn samelewing ernstig siek is.

Dis tyd dat paswette in modern en eietydse gestalte tot ʼn einde kom, dat vroue as mense erken en gerespekteer word. Daar is  min om vandag te vier. Dit behoort ʼn dag van kerm en klae te wees in ʼn land waar nie minder as vier vroue elke dag deur betekenisvolle mense na aan hulle vermoor word.

Voor die einde van vandag sal tientalle vroue verkrag, gemolesteer, verbaal en emosioneel afgetakel en verhandel word.

Dis heerlik om Vrouedag as ʼn vakansiedag te vier. ʼn Dag van verootmoediging en berou is veel eerder gepas.